Γυναίκες...!!

Χτές, (Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας), ήθελα να βάλω ένα ποίημα,(αφιερωμένο στις γυναίκες), που με έχει συγκλονίσει με την αλήθεια του, μα δεν τα κατάφερα...διαβάζοντάς το ξανά, σε θυμήθηκα...τότε άρχισα να "σκαλίζω" τις φωτογραφίες...έκλεισα τον υπολογιστή και χάθηκα στις σκέψεις μου, στον εαυτό μου, όπως γίνεται κάθε φορά που θυμάμαι...

Μόνο που τούτη τη φορά, παρόλη τη θλίψη της γλυκιάς σου θύμησης, ασχολήθηκα με μια φωτογραφία σου και μια τεχνική που μου είχες δείξει και το έκανα πράξη...ένα κεράκι vintage με μια γυναίκα του χτές, δώρο για την γυναίκα του σήμερα, φτιαγμένο από μένα τη γυναίκα του αύριο?...

Η τεχνική είναι απλή, πανεύκολη θα έλεγα.

Αφού επιλέξουμε το κερί, βγάζουμε την φωτογραφία φωτοτυπία σε χαρτί Α4 (πρέπει να είναι λεπτό το χαρτί για να μπορέσει να ενσωματωθεί στο κερί) στο μέγεθος που επιθυμούμε.

Παίρνουμε την φωτογραφία και την ακουμπάμε στο μέρος που θέλουμε με το δάχτυλό μας και τυλίγουμε προσεκτικά με ένα κομμάτι λαδόκολλα όλο το κερί με την εικόνα μέσα, μία φορά. Με ένα πιστολάκι μαλλιών ζεσταίνουμε από απόσταση 20 εκατοστών περίπου το σημείο της φωτογραφίας σταματώντας που και που για να "στρώσουμε" με το χέρι την επιφάνεια και να βοηθήσουμε την εικόνα να ενσωματωθεί καλύτερα επάνω στο κερί.

Θα είναι έτοιμο, όταν ελέγξετε και δείτε την εικόνα να έχει γίνει ένα με το κερί.

Το δικό μου κερί το διακόσμησα με μικρά λουλουδάκια και πέρλες, για να φαίνεται σαν ανθοδέσμη που κρατάει...

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε

την ομορφιά τους σαν πένθος,

γυναίκες φωτεινές και σκιασμένες,

διπλά δρεπάνια της αψίδας,

με το παιδί ασάλευτο στα

σταυρωμένα χέρια.

Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά

νηπιαγωγείων

άλλες πάλι, ζωγραφιές με

κιμωλία,

όρθια τα μαλλιά και μεγάλη

μαύρη τσάντα.

Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα

ανάμεσα στις άλλες

γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το

χείλος της κανάτας,

άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι

άλλες που είναι χήνες.

Υπάρχουν γυναίκες που τις

φωνάζει ο φονιάς

να βγάζουν τον θάνατο περίπατο

μες στ' αραιό το δάσος

Υπάρχουν γυναίκες που τις φωνάζει

το παιδί Μαμά

και αυτές δεν απαντάνε...

Υπάρχουν γυναίκες που κάθε

τρίχα της κεφαλής τους

είναι κι ένας όρκος.

Είναι εκείνες που σέβονται το όνομά τους

κι άλλες που το εξευτελίζουν,

εκείνες που με τα χρόνια βαραίνουν,

κι άλλες που ξεφτίζουν,

εκείνες που στέκουν στο κήπο

ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,

εκείνες που άγρια χόρτα

γεμίζουν,

εκείνες που χάνουν το φώς τους

εκείνες που απ' τον καημό

λυγίζουν,

εκείνες που κλωτσάει ο θάνατος

από μικρά παιδιά.

Εκείνες που κλείνουν μια

τελευταία φορά το παράθυρο

και καθαρίζουν μια τελευταία φορά

το σπίτι

και ταϊζουν τον σκύλο μια

τελευταία φορά

 και μας αφήνουν δίχως να

πουν λέξη,

έτσι σκληρά και μαγικά,

σαν το κερί που κρατάς στο χέρι

και σου σβήνει.

Λευκή Μολφέση (1953-2005)

Μέσα από το ποίημα αυτό βλέπω τις γυναίκες που γνώρισα,

γυναίκες που γνωρίζω,

και που σίγουρα θα γνωρίσω.

Όμως κάπου εκεί υπάρχω και εγώ...

Εσείς?