Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

The Art of Henna (& a little taste of Morocco)

(Ζωγραφική με μαρκαδόρους Sharpie σε ξύλινο χέρι & με σχέδια χένας)
Photo by  Christopher. michal/Flickr. Illustrated map by Marico Jesse for CondeNast

Έχετε πάει ποτέ στο Μαρόκο? Ούτε και εγώ...!! Δεν έχω μαγικό χαλί, ούτε και το μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν να κάνω ευχή...
Είχα την τύχη όμως να πάω οικογενειακώς στην Disney World στην Florida και εκεί πήρα μια γεύση από αυτή την όμορφη χώρα. Πως γίνεται? Η Disney World αποτελείται από τέσσερα πάρκα, το Magic Kingdom, το Animal Kingdom, το Hollywood studios και το Epcot center, που το κάθε ένα από αυτά, είναι όσο η Disneyland στο Παρίσι!!
Και τα τέσσερα πάρκα είναι μαγευτικά!! Είναι παιχνίδι, είναι θέατρο, είναι κινηματογράφος, είναι μουσική, είναι περιπέτεια, είναι αρώματα, είναι γεύσεις, είναι ο γύρος του κόσμου!!
Τα αγαπημένα μου είναι το Animal Kingdom γιατί εκεί κυριαρχούν η φύση και τα ζώα & το Epcot center γιατί εκεί έχει κάτι από την Ιστορία της γης, του ανθρώπου, των επιτευγμάτων της επιστήμης, μα κυρίως γιατί σου δίνει την ευκαιρία να επισκεφθείς κάποιες χώρες (σε μικρογραφία) και να γνωρίσεις κάτι από την κουλτούρα τους και τον πολιτισμό τους. Μέσα από αυτό το πάρκο λοιπόν γνώρισα το Μαρόκο και λέω να σας πάω μια βόλτα μιά και η  ζωγραφική που έκανα στο ξύλινο χέρι να μοιάζει με χένα, μου το θύμισε έντονα...
Με το που φτάνεις εκεί, (είναι η τέταρτη χώρα στη σειρά στο Epcot) η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις είναι το τέμενος του Marrakesh που στην πραγματικότητα είναι το σήμα κατατεθέν και φαίνεται σε ολόκληρη την πόλη, ενώ εδώ κάνει χρέη εστιατορίου.
Στην κυριολεξία μιλάμε για χρώματα και αρώματα!!
Αντικρίζεις τα χρώματα της άμμου, της θάλασσας και των μπαχαρικών σε λεπτομέρειες από κεραμικά πλακάκια σε βρύσες και συντριβάνια.
Αναδύονται μυρωδιές από τα αρωματικά κρεατικά, ταμπουλέ, αραβικές πίτες με κους-κούς και γιαούρτι, ραβανί...

Προχωρώντας στο εσωτερικό της χώρας, νομίζεις πως πήγες στην πόλη της Φεζ και βρίσκεσαι στα λεγόμενα "σούκς" που είναι η αγορά με τους πλανόδιους μικροπωλητές να αγοράσεις "χαμπέλ" (κιλίμια) χειροποίητα, φερμένα από εκεί... περίτεχνους καθρέφτες και ρούχα από χρυσοποίκιλτα υφάσματα κεντημένα με ασημοκλωστές. Δερμάτινα πασούμια, διακοσμητικά κεραμικά ή από ορείχαλκο... τσάι μέντας...


Μέσα σε αυτή την μικρή υπαίθρια αγορά, με τον πολύβουο κόσμο και την δυνατή ανατολίτικη μουσική, υπάρχουν κοπέλες που σε στολίζουν περίτεχνα σχέδια με χένα. Αληθινή χένα!! Φυσικά οι κόρες δεν έχασαν την ευκαιρία... που μεταξύ μας, αν δεν με "χαλούσε" η εμφάνιση της χένας στο χέρι  μου και περιμένοντας μισή ώρα να στεγνώσει (η χένα είναι σε μορφή λάσπης και μόλις στεγνώσει την αφαιρείς με τα δάχτυλα και αυτό που μένει είναι η καφεκόκκινη απόχρωση στο tattoo) θα έκανα και εγώ ένα μικρό σχεδιάκι...αλλά...(σε μένα δεν ισχύει το "μπρός στα κάλλη τι είναι ο πόνος")!!!

...ο.κ., καλά που φύγαμε γιατί θα γέμιζαν ολόκληρες με "λάσπη"(χένα) τς,τς,τς, νεολαία...ή μήπως λέω, μήπως κάνω σαν την αλεπού, ξέρετε... με τα κρεμαστάρια...

Συνεχίζοντας για λίγο ακόμα την ξενάγηση στο μικρό Μαρόκο που γνώρισα, θα ήθελα να δείτε και ένα τυπικό σπίτι, με θολωτές οροφές, λεπτομέρειες από τα περίτεχνα ξυλόγλυπτα, τα συντριβάνια και τις εσωτερικές αυλές, καθώς και την μπλέ πύλη της Μεδίνας...

The Blue Gate of Medina
(Εκ των υστέρων μάθαμε πώς όλα αυτά, φτιάχτηκαν από αυθεντικούς τεχνίτες, Μαροκινούς, που είχαν έρθει για αυτόν τον σκοπό)!!


Τι κρίμα να μην έχει και την σπηλιά του Ηρακλή...
 ...οι ντόπιοι λένε, πως λίγο πιό έξω από την Ταγγέρη, βρίσκεται η σπηλιά του μυθικού Ηρακλή και πως εκεί κοιμήθηκε, λίγο πρίν κλέψει τα "χρυσά μήλα των Εσπερίδων"!!








Ελπίζω να ήμουν καλή... ξεναγός και να πήρατε και εσείς μια μικρή γεύση από το
μακρινό-εξωτικό Μαρόκο και να απολαύσατε τη διαδρομή...

Όσο για το "χέρι μοντελισμού", τι να πω...
Ήθελα πολύ να το ζωγραφίσω και να γίνει ένα μέρος του καλοκαιρινού decor στο σπίτι.
Φαίνεται όταν πιάνουν οι ζέστες ονειρεύομαι μέρη εξωτικά... μάλλον...
Πάντως άν το φτιάξετε μπορείτε να το στολίσετε με τα κοσμήματά σας.
Καλό απόγευμα να έχετε και καλή δημιουργική εβδομάδα!!

Ε.Κ.

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Anniversaires... dans la ville de lumiere


Τέσσερις ευχές και ένα ευχαριστώ

Άσε ένα μπαλόνι στον ουρανό,
για να φτάσουν τα όνειρά σου ψηλά,
άσε κι άλλο ένα,
να φτάσει τον ήλιο και να κλέψει μια ηλιαχτίδα του
για να φωτίζει το δρόμο σου...
...διώχνοντας τα σύννεφα μακριά...
Άσε κι ένα μπαλόνι ακόμα,
γεμάτο επιθυμίες,
γεμάτο απορίες,
γεμάτο από λαχτάρα να εξερευνήσεις το άγνωστο...
(έτσι μόνο, θα μάθεις τα μυστικά της ζωής,
μαθαίνοντας και κοιτάζοντας γύρω σου ανακαλύπτεις)


Άσε το επόμενο να περιπλανηθεί..., πάνω από καταπράσινα λιβάδια
και κρυστάλλινα νερά,
θάλασσες και ωκεανούς...
...να σου δείξει μέρη μαγικά που ονειρεύτηκες...
...και τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα...


Άσε κι ένα μπαλόνι μεγάλο σαν την καρδιά σου
να πάει σ' Εκείνον...
να είναι γεμάτο ανάσες ευγνωμοσύνης,
γεμάτο ανάσες αφοσίωσης,
γεμάτο από την ομορφιά και την αλήθεια σου...


...από το ελεύθερο πνεύμα σου που ξεχειλίζει αγάπη...ελπίδα...
... για το μέγιστο δώρο,
τη ζωή.


Χρόνια πολλά μικρή μου "Μιλένια"

20-Ιουνίου-2014

Σε αγαπώ για το γέλιο που μου χαρίζεις.

Σε αγαπώ για τις αγκαλιές που μου δίνεις.

Σε αγαπώ γιατί με κάνεις να νιώθω απαραίτητη.

Σε αγαπώ ζωή μου, θαύμα μου...





"Ποιος αγαπιέται
κι είναι φτωχός";

(Οscar Wilde)





Σε φιλώ :))
Η μαμά σου
     Ε.Κ.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Strawberry armada



Έχω φανταστεί πολλές φορές τον εαυτό μου με γαλότσες, ένα ψάθινο καπέλο και εκείνα τα φαρδιά φορέματα με την ποδιά και τις τσέπες ή τις ολόσωμες τζίν φόρμες με τα μπαλώματα  (σαν αυτό που φορούσε η Laura Ingalls & η Sarah Kay αντίστοιχα) και να περιτριγυρίζομαι από λιβάδια, αγρούς , δέντρα και λουλούδια...




...να έχω και λίγες κοτούλες και έναν σκύλο... και μιά μικρή παραγωγή σε έναν μικρό κήπο που θα φροντίζω μόνη μου για να παίρνω ότι χρειάζομαι κάθε φορά που θέλω να μαγειρέψω.
Το πιό σπουδαίο όμως θα ήταν η στιγμή που θα φίλευα καλαθάκια με καλούδια φροντισμένα από εμένα σε αγαπημένους ανθρώπους για τον δρόμο... Όπως έκανε η γιαγιά μου, όπως κάνει η μαμά μου, το ίδιο και εγώ... γιατί έτσι έμαθα και μου αρέσει πολύ.
Στην πραγματικότητα τώρα, το μόνο που δεν έχω είναι η εμφάνιση των δύο κοριτσιών που προανέφερα και το σπίτι στον αγρό με κήπο και ζώα. Έχω όμως λουλούδια και σχεδόν πάντα στην κουζίνα μου, κάτι φτιαγμένο από τα χέρια μου για να προσφέρω. Εκτός κι αν... μου έρθει κάποια ιδέα και φτιάξω κάτι ασυνήθιστο και να το χαρίσω, όπως έκανα τις προάλλες για τις φιλενάδες μου που με επισκέφτηκαν για καφεδάκι και τις αποχαιρέτισα με αυτά τα "καραβάκια" φορτωμένα με φραουλιές, έτοιμες για φύτεμα.


Η ιδέα ξεκίνησε από τα θηκάκια-σκαφάκια που αγόραζα από το super market και έμοιαζαν με βαρκούλες. Έβαψα το κάτω μέρος τους με λευκό ακριλικό χρώμα, και τύλιξα γύρω τους μια αυτοκόλλητη ταινία για χρώμα...και τα άφησα στην άκρη...γιατί δεν ήξερα ακόμα τι θα βάλω μέσα, μέχρι την ημέρα που πέρασα από το φυτώριο της φίλης μου Χριστίνας και είδα αυτές τις μικρές χαριτωμένες φραουλίτσες.
Αυτό ήταν! Πήρα τα φυτά και λίγη διάφανη ζελατίνη από το ανθοπωλείο και γυρνώντας σπίτι στρώθηκα στη δουλειά.


Πρώτα έκοψα την ζελατίνη σε τετράγωνα και έβαλα ένα σε κάθε σκαφάκι, έτσι ώστε να μην χαλάσει από το χώμα και το νερό που θα έβαζα μετά. Φύτεψα μετά τα φυτά της φράουλας προσεκτικά γιατί ο καινούριος χώρος ήταν τόσο μικρός όσο και το γλαστράκι που τις αγόρασα.
Χρησιμοποίησα ξύλινα καλαμάκια για κατάρτι και έβαλα σημαιούλες από την ίδια ταινία που είχα, για πιό φυσικό πράσινο αποτέλεσμα.


Με λίγο σπάγκο έδεσα καρτελάκια με τα ονόματα των κοριτσιών, τα στόλισα με τη λέξη "μεγάλωσέ με" και με ένα σαλιγκαράκι σφραγίδα ολοκληρώθηκε μια μικρή αρμάδα καραβιών, έτοιμη να σαλπάρει...


Τα καραβάκια έδωσαν μεγάλη χαρά με το φορτίο τους, μα η δική μου η χαρά ήταν μεγαλύτερη, γιατί για άλλη μια φορά κατάφερα να χαρίσω χαμόγελα αλλά και "κάτι" απ' το σπίτι. Τι κι αν είναι κάτι τόσο μικρό. Κάποια μέρα θα μεγαλώσει, αρκεί να ασχοληθούμε με αυτό και να πιστέψουμε στο αύριο, στο μέλλον, με αισιοδοξία!!






Άλλη μια μέρα πέρασε και νοιώθω πως δεν πήγε χαμένη.
Άλλη μια μέρα με αγαπημένα πρόσωπα.
Η κηπουρική για άλλη μια φορά με συνεπήρε στον μικρό ρομαντικό μου κήπο και κρατώ αυτές τις στιγμές μέσα από τις φωτογραφίες για να θυμάμαι πως ναι, πιστεύω σε ένα ακόμα αύριο γεμάτο εκπλήξεις, δυσάρεστες - ευχάριστες δεν έχει σημασία...
Αυτό σημαίνει ζωή...



Καλό βράδυ.
Ε.Κ.  

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Για την ημέρα του πατέρα ( d.i.y.)



Πρίν λίγους μήνες γυρνώντας από την νότια Γαλλία μέσω Βαρκελώνης, ανακάλυψα στο αεροδρόμιο ένα μικρό μαγαζάκι που είχε οικολογικά προϊόντα. Είχε τα πάντα, από ρούχα και αξεσουάρ για άντρες και γυναίκες. είδη κουζίνας, κήπου, γραφείου και εδώ, στο τελευταίο, είχε ενδιαφέρον. Υπήρχαν από είδη ζωγραφικής μολύβια, ξυλομπογιές, χαρτιά μονόχρωμα, χρωματιστά , με σχέδια... και φυσικά ευχετήριες κάρτες. Έχω μιά μανία με τις κάρτες... Όπου κι αν πάω αγοράζω κάρτες πρωτότυπες, με ενδιαφέρον, για να τις χαρίσω συνοδευόμενες με δωράκι ή και μόνες τους σαν έκπληξη.
Κοιτάζοντας λοιπόν τις κάρτες στον πάγκο του μαγαζιού, έπεσε το μάτι μου σε μιά περίεργη κάρτα μέσα σε σελοφάν, που έγραφε: "χαράξτε το μόνοι σας".Την πήρα στα χέρια μου και από τη στιγμή που κατάλαβα πως πρόκειται για ξύλινη κάρτα με την μία της μόνο πλευρά τυπωμένη για να γράψω το μήνυμα που θέλω, ενώ η άλλη πλευρά της ήταν καινή για να... την χαράξω ( η αλήθεια είναι, πως εκείνη την ώρα δεν φαντάστηκα να τη χαράζω, αλλά μάλλον να τη ζωγραφίσω) αυτό ήταν!! Πήγα στο ταμείο, έδωσα 6 ευρώ και την έφερα μαζί μου...
...και περίμενα την στιγμή που θα είχα έμπνευση...λόγο & αιτία.
Η αιτία: Η γιορτή του πατέρα.
Ο λόγος (για την ξύλινη κάρτα): Ήταν ξυλουργός, άρα ξέρει...
Η έμπνευση: Τι είναι για μένα ο πατέρας μου; Ο Φάρος μου...!!



Βρήκα μια εικόνα ενός φάρου σε ένα περιοδικό και το σχεδίασα αρχικά με μολύβι (από το μουσείο του DALI στη Βαρκελώνη παρακαλώ), πάνω στο κόντρα πλακέ και στη συνέχεια χάραξα με ένα καρφί τις γραμμές, όσο καλύτερα μπορούσα γιατί τελικά δεν ήταν εύκολο, καθώς είναι τόσο λεία η επιφάνεια του ξύλου, που γλιστρούσε το καρφί συνεχώς και ξέφευγε από την γραμμή του μολυβιού.


Όταν τέλειωσα με τη χαρακτική, ήρθαν τα δύσκολα.
Πως χρωματίζουν αυτό το πράγμα?
Πάντως έτσι στο φυσικό χρώμα του δεν θα το άφηνα γιατί φαινόταν χάλια. Τότε μου ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσω τα μελάνια, όπως έκανα με τις χαρτονένιες κάρτες, κάτι σαν παλαίωση, στα ανάγλυφα σημεία. 
Ρίσκαρα, αλλά...το αποτέλεσμα με ικανοποίησε τόσο πολύ...



Περιττό να αναφέρω την συγκίνηση του πατέρα μου όταν την πήρε στα χέρια του...  
Τον έχω συνηθίσει με χειροτεχνίες, αλλά όχι με κάτι παρόμοιο.
Σημασία πάντως έχει το μήνυμα και αυτό είναι, πως για μένα ήταν, είναι και θα είναι ο φάρος μου, που με το φως του πάντα με έσωζε από τις κακοτοπιές.
Αυτό έχει σημασία!!
Σε λατρεύω πατερούλη μου...

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ



Και σε όλους τους μπαμπάδες εκεί έξω...
Χρόνια πολλά !!


  Καληνύχτα και καλή εβδομάδα να έχουμε.
                        
  Ε.Κ.