Strawberry armada

Έχω φανταστεί πολλές φορές τον εαυτό μου με γαλότσες, ένα ψάθινο καπέλο και εκείνα τα φαρδιά φορέματα με την ποδιά και τις τσέπες ή τις ολόσωμες τζίν φόρμες με τα μπαλώματα  (σαν αυτό που φορούσε η Laura Ingalls & η Sarah Kay αντίστοιχα) και να περιτριγυρίζομαι από λιβάδια, αγρούς , δέντρα και λουλούδια...

...να έχω και λίγες κοτούλες και έναν σκύλο... και μιά μικρή παραγωγή σε έναν μικρό κήπο που θα φροντίζω μόνη μου για να παίρνω ότι χρειάζομαι κάθε φορά που θέλω να μαγειρέψω.

Το πιό σπουδαίο όμως θα ήταν η στιγμή που θα φίλευα καλαθάκια με καλούδια φροντισμένα από εμένα σε αγαπημένους ανθρώπους για τον δρόμο... Όπως έκανε η γιαγιά μου, όπως κάνει η μαμά μου, το ίδιο και εγώ... γιατί έτσι έμαθα και μου αρέσει πολύ.

Στην πραγματικότητα τώρα, το μόνο που δεν έχω είναι η εμφάνιση των δύο κοριτσιών που προανέφερα και το σπίτι στον αγρό με κήπο και ζώα. Έχω όμως λουλούδια και σχεδόν πάντα στην κουζίνα μου, κάτι φτιαγμένο από τα χέρια μου για να προσφέρω. Εκτός κι αν... μου έρθει κάποια ιδέα και φτιάξω κάτι ασυνήθιστο και να το χαρίσω, όπως έκανα τις προάλλες για τις φιλενάδες μου που με επισκέφτηκαν για καφεδάκι και τις αποχαιρέτισα με αυτά τα "καραβάκια" φορτωμένα με φραουλιές, έτοιμες για φύτεμα.

Η ιδέα ξεκίνησε από τα θηκάκια-σκαφάκια που αγόραζα από το super market και έμοιαζαν με βαρκούλες. Έβαψα το κάτω μέρος τους με λευκό ακριλικό χρώμα, και τύλιξα γύρω τους μια αυτοκόλλητη ταινία για χρώμα...και τα άφησα στην άκρη...γιατί δεν ήξερα ακόμα τι θα βάλω μέσα, μέχρι την ημέρα που πέρασα από το φυτώριο της φίλης μου Χριστίνας και είδα αυτές τις μικρές χαριτωμένες φραουλίτσες.
Αυτό ήταν! Πήρα τα φυτά και λίγη διάφανη ζελατίνη από το ανθοπωλείο και γυρνώντας σπίτι στρώθηκα στη δουλειά.

Πρώτα έκοψα την ζελατίνη σε τετράγωνα και έβαλα ένα σε κάθε σκαφάκι, έτσι ώστε να μην χαλάσει από το χώμα και το νερό που θα έβαζα μετά. Φύτεψα μετά τα φυτά της φράουλας προσεκτικά γιατί ο καινούριος χώρος ήταν τόσο μικρός όσο και το γλαστράκι που τις αγόρασα.
Χρησιμοποίησα ξύλινα καλαμάκια για κατάρτι και έβαλα σημαιούλες από την ίδια ταινία που είχα, για πιό φυσικό πράσινο αποτέλεσμα.

Με λίγο σπάγκο έδεσα καρτελάκια με τα ονόματα των κοριτσιών, τα στόλισα με τη λέξη "μεγάλωσέ με" και με ένα σαλιγκαράκι σφραγίδα ολοκληρώθηκε μια μικρή αρμάδα καραβιών, έτοιμη να σαλπάρει...

Τα καραβάκια έδωσαν μεγάλη χαρά με το φορτίο τους, μα η δική μου η χαρά ήταν μεγαλύτερη, γιατί για άλλη μια φορά κατάφερα να χαρίσω χαμόγελα αλλά και "κάτι" απ' το σπίτι. Τι κι αν είναι κάτι τόσο μικρό. Κάποια μέρα θα μεγαλώσει, αρκεί να ασχοληθούμε με αυτό και να πιστέψουμε στο αύριο, στο μέλλον, με αισιοδοξία!!

Άλλη μια μέρα πέρασε και νοιώθω πως δεν πήγε χαμένη.
Άλλη μια μέρα με αγαπημένα πρόσωπα.
Η κηπουρική για άλλη μια φορά με συνεπήρε στον μικρό ρομαντικό μου κήπο και κρατώ αυτές τις στιγμές μέσα από τις φωτογραφίες για να θυμάμαι πως ναι, πιστεύω σε ένα ακόμα αύριο γεμάτο εκπλήξεις, δυσάρεστες - ευχάριστες δεν έχει σημασία...
Αυτό σημαίνει ζωή...



Καλό βράδυ.
Ε.Κ.