Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Χτίζω αναμνήσεις...



Δεν θυμάμαι γιορτή του Αγίου Δημητρίου να πέρασε ποτέ, χωρίς χρυσάνθεμα στο σπίτι -κίτρινα και λευκά, αυτά είναι τα αγαπημένα του πατέρα μου- να στολίζουν τα βάζα του σπιτιού μας. Τότε, τα παράγγελνε ο πατέρας μου στον ανθοπώλη της γειτονιάς από την παραμονή και την επομένη πρωί-πρωί ήταν στην αγκαλιά της μητέρας μου." Κεφαλάτα" τα έλεγαν και ήταν τεράστια τα άνθη τους σαν δυο γροθιές ενωμένες το καθ' ένα, μα δεν υπάρχουν πια... όχι πάντως στην Αθήνα.
Το σπίτι μοσχοβολούσε δροσιά από την καθαριότητα. Οι λευκές κουρτίνες, τα σεμεδάκια της γιαγιάς, τα λινά τραπεζομάντιλα, ακόμα και το παρκέ που κάναμε μαζί με τη μητέρα μου για να γυαλίσει το μωσαικό "χορεύοντας" πάνω στα μάλλινα πατάκια...και στην ταράτσα του σπιτιού πάντα, μέχρι και σήμερα, η σημαία με τον λευκό σταυρό στη μέση, (η παλιά του παππού μου) τεράστια από βαμβακερό χοντρό ύφασμα, να κυματίζει σκεπάζοντας την λευκή μονοκατοικία μας...
...και μετά σειρά είχε το μαγείρεμα...
Τα ταψιά μπαινόβγαιναν στο φούρνο μέχρι αργά το απόγευμα! Ακόμα και το γλυκό, (το κυρίως, γιατί υπήρχαν τα σοκολατάκια και τα τυλιχτά στο ασημόχαρτο μέσα στις φοντανιέρες) ήταν στο μεγάλο ταψί του φούρνου...εκμέκ κανταίφι με καβουρδισμένο φυστίκι Αιγίνης...


Μετά τη περιφορά της εικόνας του Αγίου Δημητρίου, αργά το απόγευμα, όταν οι δρόμοι άνοιγαν ξανά για την κυκλοφορία, κατέφθαναν σιγά σιγά οι καλεσμένοι.
Και γέμιζε το σπίτι θείους και ξαδέλφια, και γέλια και ευχές για τους εορτάζοντες. Τον πατέρα μου (Δημήτρη) και την μητέρα μου (Δήμητρα)!!
Τώρα πια, τα χρυσάνθεμα είναι μικρότερα αλλά έχουν θέση ακόμα στα βάζα του σπιτιού πάντα στα ίδια χρώματα. Τα ταψιά έχουν λιγοστέψει, αλλά το πατρικό μου μοσχοβολάει το ίδιο...και η ίδια σημαία κυματίζει ακόμα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες... και οι επισκέπτες γίναμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και πάλι γέλια και ευχές...και οι αναμνήσεις που αβίαστα "έχτισαν" οι γονείς μου μεταλαμπαδεύονται στα παιδιά μου...
Τώρα προσπαθώ να "χτίσω" και εγώ αναμνήσεις για την δική μου οικογένεια. Τους το χρωστάω. Θέλω να θυμούνται με μια μυρωδιά, με μια γεύση, μικρές & μεγάλες, στιγμές της ζωής μας.
Για την γιορτή της δικής μου Δήμητρας λοιπόν, την μικρή μου κόρη...


 ...ξεκίνησα μέρες πριν να "χτίζω" ένα μικρό σπιτάκι, χαρούμενο, φωτεινό, με ζωηρά χρώματα και με μια γαλανόλευκη σημαία, σαν αυτή που βάζουμε και εμείς στο μπαλκόνι μας τέτοιες μέρες.

Το "έχτισα"...


...το "έβαψα"...


..και ήθελε ακόμα μια πορτούλα να τελειώσει το σπιτάκι για να μπορεί να φεύγει και να έρχεται στη βάση της, στις ρίζες της, όποτε εκείνη θα θέλει.
Ήμουν έτοιμη να βάλω το μεγάλο ξύλινο κουμπί (πάνω δεξιά), όταν θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει...


Αυτό έγινε η πόρτα του μικρού σπιτιού...


Μέσα από την οικογένεια, στο σπίτι, μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία, εκεί ξεκινούν όλα!!
Με τεράστιες αγκαλιές, με συζητήσεις ατελείωτες, με όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές (αλίμονο κι αυτές υπάρχουν), μα κυρίως με πολύ αγάπη!!


Αυτό ήταν το φετινό δώρο μου για εκείνη.
Ένα σπιτάκι ευτυχισμένο!!


...και είχε το σπίτι μας τα δικά της χρυσάνθεμα, στα χρώματα που η ίδια διάλεξε να γεμίσει τα βάζα μας!!


Όταν της το έδωσα ενθουσιάστηκε!!Της άρεσε πολύ!!
Τα χρώματα. τα δέντρα, το μονοπάτι...
"Μαμά, δεν μοιάζει λίγο με το σπίτι της γιαγιάς και του παππού;"
"Όχι μωρό μου, εσύ το βλέπεις έτσι...γιατί αγαπάς και σ' αγαπάνε"...

Χρόνια πολλά Δημητρούλα μου!!




Χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν & να έχετε χαρούμενη Εθνική επέτειο.



Υ.Γ. 
Σε αγαπώ πολύ
η μαμά σου.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Ένα ξωτικό & ένα στεφάνι (Decoration Idea)...



Κάπου διάβασα:
{Φθινόπωρο!!...το τελευταίο γλυκό φιλί του χρόνου!!}

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ... αλλά έτσι είναι. Το φθινόπωρο τελειώνει ουσιαστικά η χρονιά και τον χειμώνα ξεκινά η καινούρια.Όμως τι όμορφα που τελειώνει, με τόσα όμορφα χρώματα, με τόσες υπέροχες εικόνες της φύσης, με ιδιαίτερους και πολύτιμους καρπούς και τόσα άλλα... η βροχή...
Ήταν πάντως αρκετή για μένα η φράση αυτή για να με συνεπάρει...δημιουργικά... και να αποφασίσω να φτιάξω ένα φθινοπωρινό στεφάνι για το σπίτι μας.
 Μεσημέρι Κυριακής, με έναν όμορφο ήλιο να μου ζεσταίνει το πρόσωπο και με έναν αέρα δυνατό τόσο όσο να με ανατριχιάζει ευχάριστα και... βρίσκομαι στο δρόμο της γειτονιάς μου με ένα καλάθι στο χέρι και το κλαδευτήρι στο άλλο να κατευθύνομαι στο κοντινότερο πάρκο (ο Θεός να το κάνει!! είναι τόσο ατημέλητο και απεριποίητο που μάλλον για γιατρό θα με πέρασαν... (τα φυτά του πάρκου!!).Ίσως κάποια στιγμή να πρέπει να τεθεί σοβαρά το ζήτημα της υιοθεσίας ενός πάρκου, ενός δρόμου από εμάς τους πολίτες και να είναι υπό την προστασία και την φροντίδα μας!! Ναι, όπως στο εξωτερικό)...
Γέμισα το καλαθάκι μου με τα πεσμένα κουκουνάρια από τα πεύκα, έκοψα κλαράκια πυράκανθου φορτωμένα με τους πορτοκαλί και κόκκινους καρπούς τους και από μια άγρια φουντωτή ροδιά, μάζεψα μερικούς από τους καρπούς της.
Γυρίζοντας πίσω στο σπίτι, μέσα στην ηρεμία του μεσημεριού, με τη διάθεση της δημιουργίας στο ζενίθ, άδειασα το καλαθάκι με τα καλούδια της βόλτας μου στο πάρκο, πάνω σε ένα χαλάκι που έστρωσα και συγκέντρωσα εκεί όλα τα υλικά που θα χρειαζόμουν για την κατασκευή του στεφανιού.

Μέσα σε τόσες εικόνες, χρώματα σκέψεις, ιστορίες που θυμήθηκα, μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα πως κάπου εδώ, τριγύρω μου, βρίσκεται το ξωτικό του φθινοπώρου! Ένα μικρό φτερωτό παιδάκι που χαίρεται να χορεύει παρέα με τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν στη γη.
Το ένα έφερε το άλλο και εγώ δεν θέλω και πολύ, άφησα στη μέση το στεφάνι και έψαξα να βρω τα ξύλινα μανταλάκια που γίνονται κούκλες. Αν σας ενδιαφέρουν μπορείτε να βρείτε πολλές φωτογραφίες με κατασκευές στο pinterest που θα πάθετε πλάκα!! Αρκεί να γράψετε: wooden peg dolls.
Δεν θα το έντυνα με περίτεχνα ρούχα και στολίδια, παρά μόνο με τα υλικά που διέθετα. Λίγο σπάγκο για μπλουζάκι αλλά και για να στερεώσω τα χέρια (καρποί πυράγκαθου), λίγα μαλάκια και μια φουστίτσα από τα τρυφερά κλαδάκια του ίδιου φυτού.Με λίγο σύρμα σχημάτισα τα φτερά του και στη συνέχεια ζωγράφισα το μικρό προσωπάκι.
Έτσι, γεννήθηκε το μικρό μου ξωτικό, το πνεύμα της τελευταίας εποχής του χρόνου!!


Με το μικρό αυτό πλασματάκι παρέα, συνέχισα την κατασκευή του στεφανιού έχοντας πια κατά νου πως εκεί κάπου, μέσα στα φύλλα, θα βρει το καταφύγιό του...






Λίγα ακόμα φύλλα χρειάστηκα από τη γλάστρα μου, (φυτό "λουσίντουμ") και ένα μικρό κομμάτι κοτετσόσυρμα...
...και ένα μικρό κομμάτι φλοιό, από ένα κούτσουρο για να γράψω με κιμωλία τη λέξη"fall"...


...και ένα μικρό θαύμα έγινε!!!
Ένα πανέμορφο φθινοπωρινό στεφάνι και μια φωλιά για τη μικρή "φίλη" μου!!
Τόσο απλά, τόσο λιτά, όπως αρμόζει σε αυτή την εποχή του χρόνου.


Συνέχισα λίγο ακόμα τη διακόσμηση του σπιτιού, φτιάχνοντας μικρά στεφανάκια για τα παράθυρα αλλά και... για τα βιβλία- κουτιά.Δεν είναι δύσκολο να γίνουν, αρκεί με υπομονή να περάσετε τους καρπούς του πυράγκαθου, έναν προς έναν σε ένα σύρμα και να του δώσετε ότι σχήμα εσείς θέλετε.


Παρ όλο που ο αέρας εξακολουθούσε να λυσσομανάει έξω, οι ζεστές ακτίνες του απογευματινού ήλιου πια, έλουζαν το σπίτι και ένοιωσα μια γλυκιά θαλπωρή με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και ευλογίας...:)


Ω, ναι αγαπώ το φθινόπωρο.
Έχει την δική του γεύση, το δικό του άρωμα, τη δική του σφραγίδα και με επηρεάζει... ευχάριστα!!

Να είστε καλά αγαπημένοι και να περνάτε όμορφα τις φθινοπωρινές μέρες σας!!

Ε.Κ.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Inspired "Autumn cake" for the weekend & μια ιδέα για τα προσεχώς...



Πως ήταν το Σαββατοκύριακό σας; Ελπίζω να το περάσατε ξεκούραστα, ή τουλάχιστον διασκεδαστικά.
Εμείς είχαμε έναν αναποφάσιστο φθινοπωρινό καιρό, με συννεφιά και υγρασία τα πρωινά και ψυχρά απογεύματα, ενώ στο ενδιάμεσο της ημέρας, βλέπαμε που και που ήλιο!!Τίποτε όμως δεν μας χάλασε την διάθεση. Ίσα-ίσα που "αναγκάζοντάς" μας να μείνουμε σπίτι, εμπνευστήκαμε και δημιουργήσαμε!! Η Μιλένια μου & εγώ.
Το απόγευμα του Σαββάτου, σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα "ωραίο πρωινό ξύπνημα της Κυριακής". Ωραίο πρωινό στην εμφάνιση, αλλά και στην γεύση.
Έτσι, αποφασίσαμε να ψήσουμε...ένα κέικ... ο.κ., "σιγά το πράγμα", θα μου πείτε "διαβάζεις την συνταγή, παίρνεις τα υλικά και το φτιάχνεις".
Όοοοοοοχι εμείς...!!! Εμείς θέλαμε το δικό μας κέικ να είναι ξεχωριστό.
Και αφού έτσι ήθελε το παιδί μου, τι..., ποια είμαι εγώ που θα της χαλάσω το χατίρι;
Συγκεντρώσαμε τα υλικά, και προγραμματίστηκε το φτιάξιμο του κέικ για το πρωί της Κυριακής...


...και ξημέρωσε η Κυριακή και  απόλαυσα τον καφέ μου με ένα κομμάτι μηλόπιτα (γιατί και μηλόπιτα έφτιαξα πριν λίγες μέρες αλλά τελείωσε...).Μόλις "άνοιξε" το μάτι μου τελικά και ο εγκέφαλος άρχισε να λειτουργεί, μπήκα στην κουζίνα μου να ετοιμάσω το κέικ.
Η συνταγή, είναι αυτή πάνω στο πακέτο της φαρίνας, με την μόνη διαφορά ότι εγώ πρόσθεσα  κανέλα, μοσχοκάρυδο και μια γενναία ποσότητα αποξηραμένων cranberris, ενώ τις υπόλοιπες αλλαγές θα τις διαβάσετε στην συνταγή που σας δίνω πιο κάτω.


Χρησιμοποιώντας τα υλικά που ανέφερα, η διαδικασία είναι η ίδια για την υλοποίηση του κέικ, όπως δηλαδή αναγράφετε στο πίσω μέρος της φαρίνας. Η μόνη εξαίρεση βρίσκετε στα κράνμπερι, τα οποία όση ώρα χτυπάμε στο μίξερ τα υπόλοιπα υλικά του κέικ, τα μουλιάζουμε σε ένα μπολ με νερό ή ποτό της αρεσκείας μας.Μόλις το μείγμα είναι έτοιμο, στραγγίζουμε τα κράνμπερι, τα πασπαλίζουμε με αλεύρι και τα ρίχνουμε στο μείγμα που έχουμε φτιάξει. Ανακατεύουμε με μια σπάτουλα (όχι στο μίξερ) και γεμίζουμε τις βουτυρωμένες φόρμες.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170c για μια ώρα περίπου, κάνοντας το τεστ με την οδοντογλυφίδα.


Μόλις το κέικ είναι έτοιμο, το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε να κρυώσει.
Το αναποδογυρίζουμε και το διακοσμούμε με λευκό γλάσο που έχουμε φτιάξει με νερό και ζάχαρη άχνη. Πασπαλίζουμε με τα αποξηραμένα κράνμπερις και...Τα-Ταααα...
Έτοιμο!!!


Το κέικ διακοσμήθηκε, φωτογραφήθηκε και ήταν έτοιμο να αναπληρώσει με τα κομμάτια του την ενέργεια που χρειαζόμουν...πρωί-πρωί!!
Μη μου πείτε πως δεν καταλάβατε ότι το ετοίμασα μόνη μου;
Η κορούλα μου ήρθε μόνο να πάρει το πρώτο κομμάτι για να το δοκιμάσει...και της άρεσε!!!
Της άρεσε πραγματικά πολύ!!
Γέμισα πάλι το φλιτζάνι μου με καφέ, πήρα μία μεγάλη φέτα από το κέικ και δοκίμασα...


Έχει υπέροχη δροσερή γεύση, όχι πολύ γλυκιά, έτσι ώστε να κάνει απαραίτητη την παρουσία του γλάσου.
Τα αρώματα που αισθάνεσαι θυμίζουν φθινόπωρο.
Μου άρεσε πολύ και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!;))



...το απόγευμα της Κυριακής σκέπασα τα μικρά κεκάκια με μια διάφανη καμπάνα, έφτιαξα και ένα καρτελάκι από χαρτόνι με...το οικόσημο του blog μου (δώρο για τα γενέθλιά μου από την Βίκη μου), το κρέμασα και πήγαμε μια βόλτα μέχρι το σπίτι της γιαγιάς και του παππού να τους τα προσφέρουμε.
Φτιάξαμε ένα δυνατό τσάι και τους κέρασα από το "φθινοπωρινό μου κέικ με κράνμπερι" και ξετρελάθηκαν. Σημειωτέον ότι ο πατέρας μου έχει αδυναμία στα κέικ, οπότε είχε ιδιαίτερο βάρος για μένα η γνώμη του.


Για το τέλος, άφησα να σας δείξω τα "ευρήματά μου" που βρήκα πριν κάποιους μήνες, περνώντας έξω από την εκκλησία της ενορίας μας.
Δύο τόμους (κάτι σαν περιοδικό είναι) με υπέροχα κιτρινισμένα φύλλα από τα χρόνια, του 1975 & 1960!! και μία κορνίζα με μεταξωτό πασπαρτού εισαγωγής, ποιός ξέρει από πότε...

Ποιο Vintage, δεν γίνετε...

Την κορνίζα την είχα κρεμάσει πάνω από το τζάκι φέτος το καλοκαίρι, βγάζοντας μόνο το τζάμι, ενώ μπροστά είχα κρεμάσει ένα στεφάνι ελιάς.

Ο λόγος που σας τα δείχνω τώρα, είναι γιατί επιτέλους βρήκα πως θα αξιοποιήσω τουλάχιστον το ένα βιβλίο και με τι θα ασχοληθώ στα προσεχώς.

Έως τότε...
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, όπου κι αν είστε, με ότι κι αν κάνετε!!
 :))

  E.K.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

...{d.i.y. παραμύθια σε terrarium}...



"Περπατώ, περπατώ μες το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ"
...
...ή κάτι τέτοιο σκεφτόμουν όταν ετοίμαζα αυτή την κατασκευή, που ομολογώ πως ήταν άκρως απολαυστική, σαν μια αληθινή βόλτα σε ένα βουνό, σε ένα δάσος γεμάτο ήχους, που μυρίζει ξύλο, μανιτάρι και βροχή...Ήταν μια απόδραση στην τελική, του μυαλού, που με χαλάρωσε και πέρασε το Σ.Κ. χωρίς να το καταλάβω!!
Πολλές φορές το σκεφτόμουν αυτό το d.i.y. Το έβλεπα και το ξαναέβλεπα στο Pinterest σε άπειρες εκδοχές, με άπειρους συνδυασμούς και πια, είπα, καιρός να αξιοποιήσω την γυάλινη καμπάνα και αυτή την εποχή του χρόνου.
Έτσι μάζεψα τα υλικά για ένα παραμυθένιο σκηνικό στα χρώματα του φθινοπώρου, χωρίς να έχω όμως ακόμα την τελική εικόνα. Βάδισα με το ένστικτο, την φαντασία και ότι έβρισκε το μάτι μου μέσα στο σπίτι...
Και ιδού τι συγκέντρωσα!!
Ένα πήλινο πιατάκι γλάστρας, βρύα, ένα διακοσμητικό κλαρί φουντουκιάς που το κλάδεψα σε μικρότερα κλαράκια, κουκουνάρια, φλοιούς δέντρων που τους ξεκόλλησα από μερικά κούτσουρα για το τζάκι...


...και...μια... κοτοπουλο-οικογένεια  που σκονιζόταν στην βιτρίνα χωρίς να την προσέχει κανείς!!


Άρχισα λοιπόν την σύνθεση τοποθετώντας πρώτα τους φλοιούς δέντρων και τα βρύα. Στη συνέχεια έδωσα ύψος (κάτι σαν λόφο με δέντρα) με τα κλαριά και τα κουκουνάρια. Τότε ήταν που έπεφταν οι ιδέες σαν βροχή, και γύριζα μέσα στο σπίτι σαν τη σβούρα, ψάχνοντας...κάτι!! Δεν ήξερα τι...!!!...αλλά Κ Α Τ Ι!!!
Τώρα που το σκέφτομαι, η συχωρεμένη η γιαγιάκα μου, "ψαχούλω"με φώναζε, αλλά εγώ ήμουν αυτή που ξετρύπωνα κάθε φορά ότι έχανε κατά καιρούς...


Πάντως σε μένα ισχύει το "όποιος ψάχνει βρίσκει" και εγώ βρήκα το μικρό σπιτάκι για ρεσώ (δώρο της γιαγιάς μου από εκδρομή) έξω, στο περβάζι του BBQ και μια πλαστική ποτίστρα στο δωμάτιο της κόρης μου, ξεχασμένη :))!!


Τι ευτυχία!!
Βρήκα μια θέση για το καθ' ένα και τα έστησα.
Έτσι, το σκηνικό πήρε άλλο χαρακτήρα, σαν μια cottage φάρμα στο δάσος.


Ένας μικρόκοσμος όμορφος, που σε εμπνέει γαλήνη, που σου χαρίζει χαμόγελο στα χείλη, που σε κάνει να ονειρεύεσαι νεράιδες και ξωτικά...& γιατί όχι, ακόμα και τον χειμώνα που πλησιάζει και θα λέμε στο τζάκι παραμύθια με τα παιδιά, ακούγοντας τα κουδουνάκια των ταράνδων στο δάσος που πλησιάζουν...


Τώρα μου θυμίζει ένα άλλο παραμύθι. Δεν μοιάζει με το σπίτι του παππού της Χάιντι στο βουνό;
Εκεί, στην ποτίστρα με το κρυστάλλινο νερό θα έρθει σε λίγο ο Πίτερ να ξεδιψάσει το κοπάδι του...


Και επειδή "ουκ εν τω πολλώ το ευ", ή στα μικρά μπουκαλάκια βρίσκεται το άρωμα, να και μια μικρή αλλά όχι αμελητέα κατασκευή, για να μου ομορφαίνει τα πρωινά στην κουζίνα.


Ένα βάζο με καπάκι που είχε κερί, τώρα έγινε ένα μικρό terrarium.
Τοποθετώντας λίγα βρύα και λαχταριστά κόκκινα τεμαχισμένα μήλα στο εσωτερικό του (πλαστικά φυσικά) και δένοντας με σπάγκο και μια μπορντό φούντα το λαιμό του βάζου, τόνισα το ουδέτερο σημείο της κουζίνας με λίγο χρώμα φθινοπώρου.

Σας άρεσαν;

Φτιάξτε τα και εσείς, για το σπίτι ή και για να τα προσφέρετε.

Να έχετε μια όμορφη και δημιουργική εβδομάδα!!


Ε.Κ.


Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Hues of Autumn...




Το 'πα και το έκανα τελικά... 
Εγγλέζα στο ραντεβού μου! Ήρθε το φθινόπωρο και να 'μαι!!!
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, blog & φίλοι μου blogger's και μη ...
Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά και ξεκούραστους.
Εγώ, πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι, τρυφερό και ξέγνοιαστο με την οικογένεια, εδώ και εκεί, εντός και εκτός, μαζεύοντας όσο πιο πολύ ήλιο μπορούσαμε και αλμύρα και άνεμο και αγκαλιές και παιχνίδια και γέλια και χαρά ...
...ήρθε ο Σεπτέμβρης και... άντε πάλι μία από τα ίδια, σαν τα φύλλα των δέντρων που σκορπίζουν καθώς τα παρασύρει ο άνεμος, έτσι και μεις γίναμε... "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του" έτσι το λένε, μα εμένα ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η έκφραση!!
Έτσι τώρα, εγώ με την μικρή μου κόρη εδώ, το έτερον ήμισυ για δουλειές, η μεγάλη μου κόρη για σπουδές...
Ο Σεπτέμβρης πάντως με αυτά και εκείνα έφυγε χωρίς ανάσα!! Δεν ξέρω για σας, εμένα πάντως οι δουλειές και οι υποχρεώσεις τελειωμό δεν έχουν!!
Πάρτε μια ιδέα: γυρίζουμε από διακοπές, αδειάζω βαλίτσες, καθαρίζω το σπίτι,και ταυτόχρονα προετοιμαζόμαστε για τα σχολεία των παιδιών με ότι σημαίνει αυτό, συμπεριλαμβανομένου και του οικογενειακού ετήσιου τσεκάπ.
Ξαναφτιάχνω βαλίτσες για να πάμε την κόρη στο Λονδίνο που σπουδάζει και να της ετοιμάσω το σπίτι με γενικό καθάρισμα.
Ξαναγυρίζω Αθήνα (πάλι με βαλίτσες γιατί το καλό μου δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι ρούχα θέλει και τι όχι), φτιάχνω ρούχα - ντουλάπες (πάλι) και ω! τι ευτυχία χαλάει ο καιρός, πέφτει η θερμοκρασία πιάνει και ψιλόβροχο και εκεί που μαζεύω τα καλοκαιρινά διακοσμητικά για να πάρουν θέση τα φθινοπωρινά, έρχεται ο καλός μου και μου λέει: "Δεν πάμε τριήμερο στον 'Ολυμπο"; (όχι δεν αποφάσισε να πάρουμε τα βουνά, απλά έχουμε ένα σπιτάκι εκεί στους πρόποδες του βουνού που όμως δεν το χαιρόμαστε και πολύ λόγω υποχρεώσεων. Λέτε να του είπα όχι? Ευκαιρία για λίγη ξεκούραση, σκέφτηκα, να ασχοληθώ λίγο με τον κήπο, να βγάλω και καμιά φωτογραφία...
Πήρα μια αλλαξιά ρούχα για τον καθ ένα μας σε μια τσαντούλα και φύγαμε... και όταν φτάσαμε (βράδυ Παρασκευής), βγήκαν οι σκούπες και οι σφουγγαρίστρες γιατί οι νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου, είχαν κάνει φωλιά...@##*@!!%$#@...

Πρωί Σαββάτου
Μμμμ... φθινόπωρο. Μπορείς να το μυρίσεις, να το δεις και να το ακούσεις από τα ξερά φύλλα που τσακίζεις καθώς περπατάς...


...το αισθάνεσαι από την υγρασία της ατμόσφαιρας,


και το φως που ανακαλύπτεις τώρα που τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους...


...όσο για τα χρώματά του... απλά, λατρεμένη γήινη παλέτα!!

...νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου...


...αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στο βουνό, κάναμε μια στάση για φαγητό και κρασάκι και φεύγοντας, στο Λιτόχωρο, αγόρασα από ένα φυτώριο τέσσερα μικρά γλαστράκια με κυκλάμινα για να τα φυτέψω στον κήπο, καθώς και δύο γλάστρες με Ελληνικά (από Έλληνες παραγωγούς) χρυσάνθεμα, για το σπίτι στην Αθήνα; και επειδή ως γνωστόν οι βορειοελλαδίτες φημίζονται για την φιλοξενία και την γενναιοδωρία τους, πήρα και δυό γλαστράκια με χειμωνιάτικα πανσεδάκια, δώρο της ιδιοκτήτριας του ανθοπωλείου.


Αποφάσισα να τα φυτέψω γύρω από ένα νεαρό δέντρο που φυτέψαμε πριν ένα χρόνο.
Τα υλικά:
Ένα σκαλιστήρι (με αυτό σκάλισα και μεγάλωσα τον κύκλο περιμετρικά του δέντρου)
Ένα φτυαράκι (για να ανοίξω λάκκους για τα φυτά)
Ένα τσουβαλάκι χώμα (για φυτά εξωτερικού χώρου)
Ένα τσουβαλάκι φλοιούς δέντρων για διακόσμηση.
Τα βήματα είναι απλά, αλλά παρ' όλα αυτά, επειδή το χώμα της γης, ουδεμία σχέση έχει με το χώμα της γλάστρας, στην προσπάθειά μου να ανοίξω μεγαλύτερο κύκλο γύρω από το δέντρο ξεριζώνοντας γκαζόν, απόκτησα μια ωραιότατη φουσκάλα στον αντίχειρα από την πίεση που ασκούσα, σαν παράσημο!!
Άξιζε τον κόπο και τον πόνο...


Μια ιδιαίτερα όμορφη οπτική γωνιά, με τις ορτανσίες να πρωταγωνιστούν ακόμα και τώρα που είναι φθινόπωρο. Έκοψα λίγα λουλούδια για το βάζο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ένα μικρό μπουκέτο από τον κήπο μου.


Πίσω πάλι στην Αθήνα...
Γυρίσαμε Κυριακή βράδυ, πτώμα στην κούραση, αλλά ανανεωμένοι και γεμάτοι ζωντάνια, με ανεπανάληπτες εικόνες ...


...χρώματα και αποχρώσεις που μόνο το φθινόπωρο προσφέρει.
Το πρωινό της Δευτέρας πήρα το καφεδάκι μου (ζεστό πια) στην βεράντα παρέα με τα χρυσάνθεμα που έφερα μαζί μου, φτιάχνοντας ένα decor ανάλογο της εποχής και του γούστου μου φυσικά.
Λίγη λινάτσα, ένα σιδερένιο καλάθι και μια ξύλινη καρδιά για πιατάκι στο φλιτζάνι μου.


...κι αν αναρωτιέστε τι έκανα τελικά με τις δουλειές του σπιτιού...
Δεν τελειώνουν ποτέ δυστυχώς...
Ακόμα το παλεύω...
Όμως τώρα με διαφορετικούς ρυθμούς και μεγαλύτερο ενθουσιασμό γιατί ...επέστρεψα!!


Καλώς ξαναβρεθήκαμε λοιπόν!!

Ε.Κ.